Ooit was ik een meisje dat uit verbinding is geraakt. Zichzelf eigenlijk niet kende. Sterker nog, ik was lange tijd een volwassene die zichzelf niet echt kende. Door mijn enorme gevoeligheid voor stemmingen, verwachtingen en álle indrukken (prikkels) van de buitenwereld was het een chaos van emoties in mijn binnenwereld. Naast 'vluchten' in boeken of mijn eigen droomwereld probeerde ik ook vat te krijgen op die overweldigende gevoelens vanbinnen door de dingen die ik deed steeds beter, perfecter te doen. Me aan te passen, te voldoen aan de verwachtingen die ik overal om me heen voelde. De waardering die ik kreeg voor mijn inspanningen was mijn beloning: het bewijs dat ik op de goede weg was. Als ik het maar 'goed 'deed voelde het beter, was mijn omgeving tevreden en zelfs blij met mij, voelde ik minder angst, me meer geliefd en veiliger. Het leek zelfs of ik het leven best wel aankon! Dus, vooral zo doorgaan!
Maar... het was niet de goede weg. Het was niet eens mijn wég, het was mijn overlevingsmechanisme. Maar dat inzicht kwam pas veel later.
Het moederschap heeft hier een grote rol in gespeeld. Als juf in het basisonderwijs kon ik al enorm van kinderen genieten. De eigenheid zien van ieder kind en het bieden van veiligheid en geborgenheid stond voor mij altijd bovenaan. Maar na de geboorte van mijn eerste kindje - een prachtige dochter! - is er een heel bijzonder gevoel in mij wakker geworden dat vele ouders zullen herkennen. Het maakte dat het immense belang van jezelf mogen zijn nu pas écht volledig tot mij doordrong. Want ik wilde mijn dochter OOL geven! (ja, zo zei ik dat zachtjes tegen dat kwetsbare pure kleine meisje in mijn armen) Oneindige, Onvoorwaardelijke Liefde. En daar begon het..
De band tussen ouder en kind is uniek en oneindig. Dus Oneindig was geen probleem. Liefde ook niet. Het was Onvoorwaardelijk (zonder voorwaarde!) dat de boel begon op te stoken. Want had ik immers (me)zelf niet geleerd dat er wel degelijk voorwaarden zitten aan Liefde? Daarvoor moet je je aanpassen en alles goed doen! En wanneer ik als moeder alles goed wil doen en de waardering van mijn omgeving wil behouden dan is het wel heel belangrijk dat ik alles volgens 'het boekje' doe. Toch? Maar als ik écht luisterde naar mijn meisje dan voelde ik diep vanbinnen dat 'volgens het boekje' niet was wat zij nodig had..
Kinderen zijn geweldige spiegels. Wie erin durft te kijken leert oneindig. Het kleine meisje van toen is inmiddels 21 jaar en ik heb veel van haar geleerd. Én van haar vier jongere broers! Ze hebben mij onder andere geleerd dat Onvoorwaardelijke Liefde begint bij jezelf. Er is veel voor nodig geweest om weer dicht bij mezelf te komen. Om te durven vertrouwen op mijn eigen wijsheid. Het gaf vaak strijd vanbinnen (overlevingsmechanismen kunnen érg hardnekkig zijn) met boosheid, pijn, spijt, verdriet.. Maar ook veel mooie momenten!
Het zijn deze ervaringen die maken dat ik heel sterk het belang voel voor onze kinderen om zichzelf van jongs af aan te mogen leren kennen. De vrijheid voelen om te leven naar hun eigen natuur en dat ze hun eigen paadjes mogen kiezen, mogen struikelen en vallen en wij ze telkens weer liefdevol opvangen. Om daar een onderdeel van te mogen zijn vind ik het mooiste dat er is..